Θα ονομάσω τη νέα ενότητα συνταγών μπαλκονάδες. Θα είναι αυτά που φτιάχνεις και τρως έξω στο μπαλκόνι και κερνάς φίλους και γνωστούς με το αεράκι συντροφιά κ τις μυρωδιές της Άνοιξης και του Καλοκαιριού να γεμίζουν το είναι σου.
Καλώς ήλθατε στην πρώτη μας μπαλκονάδα. Πριν ξεκινήσει η μπαλκονάδα έκανα την απαραίτητη βόλτα στο διπλανό χωριό του συζύγου, την όμορφη Κοιλάδα μας, απο όπου κ σας καλημερίζω. Είναι η αγαπημένη μου ώρα της ημέρας. Αυτή και λίγο πρίν το δείλι. Το πρωι η θάλασσα έχει το ωραιότερο χρώμα της. Με ηρεμεί κ με γεμίζει ενέργεια για το υπόλοιπο της ημέρας. Συντροφιά μου είχα τα 2 μικρά θηριάκια μου, που ανυπομονούν κατίτις λιγότερο απο τη μάνα τους για τις καλοκαιρινές διακοπές που έεερχονται!
Πριν φύγουμε για τη βόλτα μας είχα ήδη ζεστό στην κατσαρόλα το φαγητό της ημέρας. Φασολάκια λαδερά! Αν αναρωτιέστε τα έβαλα στις 7πμ και στις 8μιση που φύγαμε ηταν έτοιμα. Και όχι δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ χύτρα στη ζωή μου. Οπαδός του slow living και του slow cooking άλλωστε!”Σκέτα φασολάκια;” με ρωτάνε -Με φετούλα, απαντω! “Μόνο;” ξαναρωτάνε..-και ψωμάκι ξαναπαντώ.Και κάπου εδώ γεννιέται η ιδέα του μεζέ της μπαλκονάδας.
Χοιρινή τηγανιά με μουστάρδα. Συνοδευτικό στα φασολάκια ή τα φασολάκια συνοδευτικό της τηγανιάς; Διαλέγεις και παίρνεις!
Υλικα: 600γρ χοιρινές μπριζόλες λαιμού, 1 ποτήρι λευκό κρασι, 1 φρέσκο κρεμμυδάκι, 1 πιπεριά πράσινη, 2 κ.σ. μουστάρδα, 1 κ.γ. τριμμένο κολλιανδρο, Ρίγανη φρέσκια ή αποξηραμένη, Δαφνόφυλλα, Ξύσμα λεμόνι, Ελαιόλαδο, Αλάτι & πιπέρι
Έβαλα το τηγάνι να κάψει κ έκοψα σε καρέ τις μπριζόλες. Έριξα αλατοπιπερο στο κρέας και σωτάρισα σε ελάχιστο ελαιόλαδο (σε μαντέμι) και έσβησα με το κρασί. Πρόσθεσα όλα τα μυρωδικα, τον κόλλιανδρο, το κρεμμυδάκι, την πιπεριά, και τα κλωνάρια ρίγανης. Μόλις εξατμιστηκε το κρασί πρόσθεσα τη μουστάρδα κ 2 ποτήρια του κρασιού νερό κ χαμήλωσα να σιγοβράσει για 30′. Λίγο πριν το σβήσω έριξα 2 δαφνόφυλλα κ τριμμένο ξύσμα λεμονιού. Σερβίρισα την τηγανιά μέσα στο τηγάνι μαζί με ζεστές πίτες κ φυσικά τα φασολάκια απο δίπλα.
Και μόλις τρώνε το φαί έρχεται η ώρα που ζητάνε και κάτι άλλο. Ήρθε η ώρα του smoothie τους κ σήμερα ζήτησαν ένα πράσινο να τους φτιάξω. Τα έχουν ονομάσει όχι με γεύση φρούτων, αλλά με χρώματα. Έτσι έχουμε το ροζ, το κίτρινο, το μωβ, το πράσινο, το κόκκινο, το πορτοκαλί κτλ
Για το “πράσινο” smoothie: 1 μπανάνα, 1 μήλο πράσινο με τη φλούδα, 2 κ.σ φυστίκι αιγίνης ανάλατο, 2 κ.σ γιαούρτι, 2 κ.γ. μέλι, 1 ακτινίδιο, 1/2 αβοκάντο, τριμμένο πάγο κ ελάχιστο νερό. Όλα μαζί στο μούλτι κ με τρόπο μαγικό πριν προλάβεις να σερβίρεις το έχουν ήδη ρουφήξει!
Και αν το μεσημέρι έχεις φασολάκια, έστω με μεζέ & είναι κ Σαββατόβραδο, εε μια πίτσα την θες. Για την μπαλκονάδα ντε! Βάζεις σε λεκάνη: 600γρ αλεύρι, 1 φακελάκι μαγιά, λίγο αλάτι, λίγο λάδι και 2 ποτήρια χλιαρό νερό. Φτιάχνεις μια ζύμη μαλακή που δεν κολλα στα χέρια. Την σκεπάζεις με μεμβράνη κ πετσέτα κ την αφήνεις να κοιμηθεί. Θα χρειαστείς μονο 10′ για να την ετοιμάσεις, λίγο πριν τα smoothies τους. Μετά απο 2 ώρες την χώρισα στα 2 περίπου κ έκανα μια πίτσα μαργαρίτα για τα θηριάκια κ μια μεγάλη στη λαμαρίνα του φούρνου για εμάς τα μεγάλα παιδιά. Τα υλικά είναι θέμα γούστου. Αυτή τη φορά μου είχε έρθει η επιθυμία να γευτώ την πίτσα με το μέτρο του Βέκιου στην Ερμιόνη. Ο Βέκιος είχε ένα οικογενειακό μαγαζί στο λιμάνι κ ήταν απο τα “εγκεκριμένα” της κτηνιάτρου για την βραδυνή μας Σαββατιάτικη έξοδο. Θυμάμαι είχε κ έναν τοίχο ενυδρείο που περνούσαμε άπειρες ώρες χαζεύοντας τα ψάρια κ τρώγοντας την κλασσική πικάντικη πίτσα του. Τι ωραίες εποχές! Πόσο αγάπησα αυτή τη γεύση στη ζωή μου. Vintage πίτσα απόψε για βραδυνό, όχι με το μέτρο αλλά με το τετραγωνικό! Τα τυριά που χρησιμοποιώ τις περισσότερες φορές ειναι μοτσαρέλα τριμμένη, ένταμ και γκούντα. Αγοράζω απο 250γρ το καθένα κ μου αρκούν για 2 πίτσες στη λαμαρίνα κ με το παραπάνω. Η σάλτσα είναι κλασική μαρινάρα. Αν έχω ντομάτες φρέσκιες τις τρίβω στον τρίφτη, τις στραγγίζω καλά, όσο φουσκώνουν τα ζυμάρια, προσθέτω ελάχιστη ζάχαρη ή πετιμέζι, λιωμένο σκόρδο, ελαιόλαδο και βασιλικό. Το χειμώνα στραγγίζω έτοιμη ντομάτα στον τρίφτη -θα εκπλαγείτε με το πόσο νερό βγάζει- και αντί βασιλικού βάζω ρίγανη. Τα μικρά την θέλουν μαργαρίτα. Την δική μας νοσταλγική πίτσα συμπλήρωσαν η πάριζα, το μπέικον & η πράσινη πιπεριά. Αυτά ακριβώς τα υλικά σημαίνουν “Βεκιος” στην Ερμιόνη.
Προθερμαίνω καλά τον φούρνο στους 275C στην κάτω αντίσταση κ αέρα. Λαδώνω τα ταψιά που θα τις ψήσω και απλώνω τα ζυμαράκια μου. Βάζω τη σάλτσα κ τα υλικά μου κ ψήνω στην κάτω κάτω σχάρα για λιγότερο απο 10′. Έτσι η πίτσα γίνεται τραγανή απ έξω κ αφράτη μέσα. Σχεδόν σαν της πιτσαρίας των παιδικών μου χρόνων.
Δεν χρειάζεσαι πολλά πράγματα για να αναβιώσεις όσα έζησες κ να τα μεταφέρεις στα παιδιά σου. Καταλαβαίνω επίσης πως δεν έχουν όλες οι μαμάδες τον χρόνο να είναι όλη μέρα στην κουζίνα. Ούτε εγώ που δεν εργάζομαι ομως είμαι όλη μέρα κουζίνα. Ούτε καν όλη μέρα σπίτι. Θα έχανα πολύτιμο χρόνο επαφής με τη φύση, βόλτας και παιχνιδιού σε αυτήν, ειδικά στην αδυναμία μου την θάλασσα. Με καλή οργάνωση κ κυρίως καλή διάθεση κ θέληση όλα μπορούν να γίνουν. Όση ώρα ετοίμαζα τις πίτσες, τα αγόρια επλαθαν πίτες με ένα μικρό ζυμαράκι που τους είχα δώσει στον πάγκο. Μου περίσσεψε κ ένα γεμάτο μισάωρο που αυτά ζύμωναν κ εγώ επινα τον καφέ μου. Η ζωή μετριέται στις στιγμές που περνάς καλά. Ακόμα κ αν αυτές διαρκούν λίγο.
Όπως μια μικρή απογευματοβραδυνή βόλτα στο Πορτοχέλι, να παίξουν τα παιδιά στην ακτή και εμείς να χαλαρώσουμε κ να αποφορτίσουμε την μέρα μας. Αυτή η ώρα είναι η ώρα που ο ουρανός έχει το ωραιότερο χρώμα του.
Να θυμάστε πως ο παράδεισος είναι μπροστά στα μάτια σας. Και ο δρόμος προς αυτόν περνά πάντα απο εσάς. Ζήστε τον κάθε μέρα. Έστω για λίγο!
Ραντεβού στην επόμενη μπαλκονάδα μας! Ασημίνα Σοφικίτη Γερακίτη (Μίνα)
