Γεννήθηκα ανάμεσα σε βιβλία, γιατί ο πατέρας μου, ο Νικόλαος Ρώσσης, είχε εκδοτικό οίκο, τις εκδόσεις Ρώσση. Μεγάλωσα, μυρίζοντας το χαρτί των βιβλίων, αυτή τη μοναδική μυρωδιά των μαγικών ταξιδιών στη χώρα της φαντασίας. Από νωρίς έμαθα να τρέφω απεριόριστο σεβασμό για τον παππού μου, τον Ιωάννη Ρώσση, που δε γνώρισα ποτέ, γιατί είχε πεθάνει χρόνια πριν. Το όνομά του όμως και το συγγραφικό του έργο, όπως το Λεξικό Ανωμάλων Ρημάτων, ήταν γνωστό στους φιλολογικούς κύκλους. Ήξερα πως κουβαλούσα ένα όνομα σημαντικό στους εκδοτικούς χώρους, πως πρέπει να φανώ αντάξιά του. Όσο και αν ήθελα να το ξεχάσω, οι φιλόλογοι στο σχολείο δε με άφηναν.
Από πολύ μικρούλα διάβαζα πολύ. Κάθε τι που έπεφτε στα χέρια μου. Από Μίκυ Μάους μέχρι τη λατρεμένη μου, Πηνελόπη Δέλτα. Ο πατέρας μου, μου έμαθε πως δεν αξίζει η ζωή χωρίς να ανοίγεις καθημερινά ένα βιβλίο. Έχω διαβάσει τόσα παραμύθια! Αμέτρητα! Έχω δει να δημιουργούνται βιβλία από την αρχή ως το τέλος, γιατί ο πατέρας μου εκτός από τον εκδοτικό οίκο διατηρούσε και γραφικές τέχνες. Γεννήθηκα μέσα στα βιβλία και συνεχίζω να περπατώ ανάμεσά τους.
Παντρεύτηκα μικρή και γρήγορα απέκτησα δύο παιδιά. Σπούδασα παιδαγωγική και παιδική ψυχολογία κι οι σπουδές αυτές πιστεύω πως με έχουν βοηθήσει στην κατανόηση των ηρώων μου. Όμως δεν αρκούν οι μόνο σπουδές, αλλά η εμπειρία κι η επαφή μου με τα παιδιά. Τα παιδιά που αντικρίζω τόσο συχνά σε σχολεία και βιβλιοπωλεία και δε σταματούν να χαμογελούν. Ρουφάω την ενέργειά τους, μιμούμαι την αισιοδοξία τους, την αθωότητα με την οποία αντικρίζουν τον κόσμο και τη μεταφέρω στα βιβλία των ενηλίκων. Χρειάζομαι την ενέργεια των παιδιών για να γράψω, χρειάζομαι το χαμόγελό τους, την αθωότητά τους. Το πολύτιμο μυστικό είναι να ξέρεις πως ακόμα και οι ενήλικες είναι «μεγάλα παιδιά», πως κάποιος πρέπει να τους θυμίσει τη χαμένη, αλλά τόσο πολύτιμη αθωότητά τους, το ξεχασμένο τους χαμόγελο.
Το πρώτο μου παιδικό βιβλίο κυκλοφόρησε όταν ήμουν είκοσι πέντε χρονών. Τα παιδιά είναι εκείνα που με έμαθαν να γράφω με το μελάνι της καρδιάς μου και για τους ενήλικες. Να γράφω με άπειρες ανατροπές, προσπαθώντας να καταλάβω απόλυτα τον ήρωα, αφού «γεννιέται» στις σελίδες κάθε μυθιστορήματος και μεγαλώνει παρέα με τους αναγνώστες μου.
Κάθε ρόλος μου με ενθουσιάζει, παρόλο που χρειάζεται διαφορετική αντιμετώπιση.
Όταν ασχολούμαι με την παιδική λογοτεχνία, ακούω τα παιδιά, μιλάω τη γλώσσα τους, απευθύνομαι στις ανάγκες τους. Κάθε βιβλίο γεννιέται μέσα από τις επιθυμίες και τα θέλω τους. Ως συγγραφέας ενηλίκων, χρειάζομαι μια πρόταση, μια ιδέα, κάτι να με βοηθήσει να ξεκινήσω το ταξίδι. Παρέα με τους ήρωες βιώνω καταστάσεις, γίνομαι κομμάτι τους. Προσπαθώ να «μιλήσω» στις καρδιές των αναγνωστών, καταθέτω την ψυχή μου.
2. Τι σας ώθησε να εκφραστείτε μέσα από το γραπτό λόγο;
Γράφω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ίσως γιατί ήμουν ένα παιδί κλεισμένο στον εαυτό του, ίσως γιατί τα παιδικά μου χρόνια ήταν αρκετά θλιμμένα, γιατί έχασα μωρό ακόμα τη μητέρα μου.
Βίωσα μια πληγωμένη παιδική ηλικία και για να καταφέρω να ισορροπήσω συναισθηματικά, έκανα συνεχείς ασκήσεις φαντασίας. Δημιουργούσα έναν ολόκληρο κόσμο «δικό μου», έναν κόσμο που δε μου έλειπε η αγάπη και η ασφάλεια… Μέχρι που τα συναισθήματα άρχισαν να «ξεχειλίζουν» από μέσα μου, μέχρι που βρήκαν τελικά διέξοδο στο χαρτί και τις λέξεις. Εύχομαι να μη σταματήσω ποτέ να γράφω, μέχρι την τελευταία μου ανάσα. Γιατί πραγματικά η γραφή είναι η ανάσα μου, η ανάσα της ψυχής μου και τη μοιράζομαι με τους φίλους και τις φίλες αναγνώστριες μου, στην προσπάθειά μου να τους κάνω να καταλάβουν καλύτερα τον εαυτό τους και να τον αγαπήσουν…
3. Μπορείτε να μας περιγράψετε το ταξίδι που ξεκινά για έναν συγγραφέα από τη στιγμή που θα συλλάβει την ιδέα για το καινούριο του βιβλίο, μέχρι τη στιγμή που θα το πάρει τυπωμένο στα χέρια του;Κάθε βιβλίο γεννιέται μέσα μου, είναι κομμάτι του εαυτού μου. Προσπαθώ να ρουφήξω κάθε τι γύρω μου, να αφουγκραστώ αξίες ζωής. Κι ύστερα ο κόσμος ο πραγματικός ενώνεται με τη φαντασία, τις εμπειρίες, τις χαρές και τους πόνους της ζωής μου. Κάπως έτσι αρχίζει να δημιουργείται σιγά σιγά κάθε μυθιστόρημά μου.
Πιστεύω πως όταν γράφεις ρουφάς τα θαύματα της ζωής, τα μετουσιώνεις και τα προσφέρεις με τη δική σου προσωπική σφραγίδα, με τη δική σου ανάσα ψυχής.
Μου αρέσει να γράφω σε πρώτο πρόσωπο, για να μεταμορφώνομαι στον ίδιο τον ήρωα, για να «ζω» για λίγο τη ζωή του. Και τρελαίνομαι να «σκαλίζω» τη ζωή των ηρώων μου από τη στιγμή που γεννήθηκαν. Έτσι τους δικαιολογώ, έτσι τους καταλαβαίνω.
Από τη στιγμή που γράφω την πρώτη πρόταση, μέχρι να ολοκληρωθεί ένα μυθιστόρημα, ζω μαζί του. Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, όποιες κι αν είναι οι δραστηριότητές μου. Οι ήρωες του, με συντροφεύουν ακόμα και στον ύπνο μου. Κι όταν τελικά το πάρω τυπωμένο στα χέρια μου, απλά δεν το πιστεύω.
Είναι μαγεία να είσαι συγγραφέας…
4. Μια ερώτηση που με βασάνιζε όσο διάβαζα το βιβλίο σας… Τελικά μπορεί να υπάρξει φιλία μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας χωρίς να επέμβει το ερωτικό στοιχείο; Εσείς τι πιστεύετε;
Πιστεύω πως πίσω από κάθε φιλική τους σχέση κρύβονται και ρομαντικά συναισθήματα. Ο διαχωρισμός είναι δύσκολος, γιατί παραμονεύει η ασυνείδητη σεξουαλική επιθυμία. Όσο όμως κι αν υπάρχουν εμπόδια, αυτή η φιλία πρέπει να υπάρχει, για να μπορούν, άντρες και γυναίκες να συνυπάρχουν ισότιμα.
5. Σε ποιο βαθμό επιλέγετε να γράφετε αυτοβιογραφικά;
Ρέει η γραφή από μέσα μου. Γράφω παίζοντας και παίζω γράφοντας. Προσπαθώ να «εκτίθεμαι» στους αναγνώστες μου, να είμαι αληθινή, να κάνω πολλές ανατροπές. Κάθε φορά που γράφω ένα βιβλίο καταθέτω, θέλοντας και μη, πολλές προσωπικές μου εμπειρίες. Δε γίνεται αλλιώς.
Υπάρχουν μυθιστορήματα που έχω γράψει, όπως τα «Δίδυμα Φεγγάρια» που βασίστηκαν σε μια αληθινή ιστορία, μια ιστορία που μου διηγήθηκε η μαμά της μαμάς μου. Η γιαγιά μου ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του παρελθόντος της πατρίδας μας. Είχε ζήσει την προσφυγιά, είχε βιώσει χαρές και λύπες ανείπωτες. Μερικές από τις αναμνήσεις της, τις έχω αποτυπώσει στο μυθιστόρημά μου, «Μικροί Άγγελοι», αλλά και στο «Άρωμα Βανίλιας». Η γιαγιά Αγγελική των βιβλίων, είναι η δική μου η γιαγιά.
Δεν υπάρχει μυθιστόρημα που έχω γράψει που να μην περιέχει κομμάτια της ζωής μου, λόγια ανθρώπων που αγαπώ, πράξεις κι ακούσματα που πίστευα πως έχω ξεχάσει στο διάβα της ζωής. Κι όλα αυτά μαζί ανακατεμένα με τη φαντασία κι όλα αυτά μαζί, ένα με μένα.
6. Κατά πόσο επηρεάζεστε από την επικαιρότητα στην προσπάθεια σας να βρείτε το θέμα του επόμενου βιβλίου σας;
Μα η ίδια η καθημερινότητά μας είναι που με εμπνέει, οι ανάγκες της, η εποχή που ζω, η κρίση, αυτά τα δύσκολα για όλους χρόνια. Με εμπνέουν οι καθημερινοί άνθρωποι, οι άνθρωποι γύρω μου. Προσπαθώ να χαρτογραφήσω την ψυχή τους. Τα μυθιστορήματά μου είναι πλημμυρισμένα χαρές και λύπες, όπως η ίδια η ζωή.
Με στοιχειώνει και ταυτόχρονα με εμπνέει η εποχή που ζω. Όσο κι αν λένε πως είναι στείρα, σκοτεινή, πως είναι άγευστη πνευματικά και καθόλου ρομαντική. Κι όμως για μένα ισχύει το αντίθετο. Έχω ανακαλύψει τους ήρωες μου, τους πραγματικούς ήρωες μου, που είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οι Έλληνες και οι Ελληνίδες της σημερινής εποχής. Αυτοί με εμπνέουν ακατάπαυστα, τα όσα ζουν και βιώνουν. Είναι στ’ αλήθεια ήρωες γιατί καταφέρνουν και επιβιώνουν κόντρα στην οικονομική κρίση της εποχής μας, κόντρα σε όλες τις δυσκολίες. Και δεν κατεβάζουν το κεφάλι τους και χαμογελούν και αισιοδοξούν. Ένα χαμόγελο καρδιάς προσπαθώ κι εγώ να τους χαρίσω με κάθε μυθιστόρημά μου.
7. Μέσα από το βιβλίο σας ένιωσα ότι δικαιώνεται λίγο το ρητό «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα». Κατά πόσο το είχατε αυτό στο μυαλό σας όταν γράφατε το βιβλίο και κατά πόσο πιστεύετε ότι ισχύει;
Τ’ «Αστέρια στην άμμο» είναι αληθινή ιστορία. Όταν την άκουσα, όταν χαράχτηκε στην καρδιά μου κι άρχισα να τη γράφω, αυτός ήταν κι ο στόχος μου. Γράφω πάντοτε υπηρετώντας ένα στόχο. Και ναι, αυτό τον στόχο είχα στο μυαλό μου, το πώς οι εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας, την προσωπικότητά μας, μας ακολουθούν σε όλη την ενήλικη ζωή μας, καθορίζουν ακόμα και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις.
Η καθημερινή μας ζωή είναι πλημμυρισμένη αμέτρητα συναισθήματα. Αγάπη, τρυφερότητα, καλοσύνη, οργή, μίσος, ζήλια, κακία… Με ποια συναισθήματα ακριβώς θα είναι γεμάτη η σελίδα κάθε ανθρώπου, εξαρτάται από την παιδική του ηλικία. Εξαρτάται από την οικογένειά του. Η αγάπη και η ασφάλεια που εισπράξαμε στην παιδική μας ηλικία παίζουν τεράστιο ρόλο στη μετέπειτα ζωή μας. Είμαστε όσα μας έχουν συμβεί. Δύσκολα μπορούμε να αγνοήσουμε όλα όσα μας στοιχειώνουν, να ξεφύγουμε από τα λάθη που έκαναν οι γονείς μας. Τα εξωτερικά χαρακτηριστικά μας αλλάζουν τόσο εύκολα. Ο εσωτερικός μας όμως κόσμος, όχι. Τα παιδικά μας χρόνια, οι εμπειρίες μας, όσα μας διαμόρφωσαν, βάρη ασήκωτα είναι και τα κουβαλάμε μαζί μας.
Πολλές φορές οι γονείς χρησιμοποιούν τα παιδιά τους για να λυτρωθούν. Είναι απάνθρωπο, είναι έγκλημα να μαυρίζεις την καθάρια ψυχή ενός παιδιού, να σκοτεινιάζεις την αθωότητά του. Να φορτώνεις στους ώμους του το δικό σου μίσος, τα δικά σου όνειρα που έγιναν θρύψαλα, ακόμα και τις δικές σου αυταπάτες. Και είναι τα παιδιά που πληρώνουν τα λάθη μας, τα παιδιά που πρέπει να παλέψουν για να οικοδομήσουν και πάλι τις αξίες τους. Τα στιγματίζει το παρελθόν, οι πληγωμένες θύμησες. Τα αλλάζει. Τρέμουν το αύριο, παίρνουν βιαστικές, λανθασμένες αποφάσεις, φυλακίζουν τα συναισθήματά τους.
Τ’ «Αστέρια στην άμμο», είναι ένα βιβλίο που βουτάει στις ανθρώπινες σχέσεις και ιδιαίτερα στις σχέσεις ανάμεσα στα παιδιά και στους γονείς τους. Σχέσεις ζωής, πλημμυρισμένες συγκρούσεις, λάθη, πληγές, σ’ έναν συνεχή αγώνα δρόμου που οδηγεί στην ενηλικίωση και την ωρίμανση. Αυτό το μυθιστόρημα παλεύει να πιάσει σφιχτά από το χέρι τους αναγνώστες, τους παρακινεί να ταξιδέψουν στον μικρόκοσμο των παιδιών, στον μεγαλόκοσμο των ενηλίκων.
Και τελικά στον ίδιο τους τον εαυτό.
8. Ως αναγνώστρια λατρεύω το happy end σε ένα βιβλίο και μάλιστα αυτό το τέλος που όλα τακτοποιούνται ως δια μαγείας, τιμωρούνται οι κακοί και η αγάπη θριαμβεύει. Ξέρετε από την αρχή ότι η ιστορία σας θα έχει ευτυχισμένο τέλος ή είναι κάτι που απλά το οφείλετε στους ήρωες σας;
Οι ήρωες μου, όλοι οι ήρωες, σε κάθε μυθιστόρημά μου, με στοιχειώνουν κατά τη διάρκεια της συγγραφής. Στο τέλος κάθε μου βιβλίου όμως φτάνω στη λύτρωση, λυτρώνομαι εγώ, οι χαρακτήρες, οι αναγνώστες μου, προσπαθώ, παλεύω να χαρίσω ελπίδα και φως…
Ο σκοπός είναι να συνειδητοποιήσουμε πως δεν υπάρχουν καλοί, δεν υπάρχουν κακοί. Ως παιδαγωγός δε συμφωνώ με τις ταμπέλες. Υπάρχουν απλά άνθρωποι που μεγάλωσαν με απίστευτες συναισθηματικές στερήσεις. Και σιγά σιγά αλλοιώθηκαν. Το άσπρο κάτασπρο της ψυχής τους μετατράπηκε σε κατάμαυρο. Είναι πρόκληση για μένα να ανιχνεύσω το πώς νιώθουν, να γίνω ένα με την προσωπικότητά τους.
Πολλές φορές λέω πως είμαι «ντεντέκτιβ χαρακτήρων» και γελάω μόνη μου. Για να τους καταλάβω τους ήρωες μου, ξεκινάω την ιστορία της ζωής τους από τη μικρή ηλικία. Γιατί εκεί στηρίζονται όλα. Γίνομαι ήρωας εγώ στη θέση τους και προσπαθώ να τους νιώσω. Με έχει βοηθήσει πολύ η παιδική ψυχολογία που έχω σπουδάσει, με έχει βοηθήσει και με βοηθάει αφάνταστα η συχνή επαφή μου με τα παιδιά. Είναι τόσο εύκολο να «σπουδάσεις» τη ζωή, μέσα από τα παιδιά. Αν δεις για παράδειγμα ένα παιδί που δεν παίρνει την απαιτούμενη αγάπη και στοργή από τους γονείς του, ξέρεις πως όταν μεγαλώσει θα έχει έντονο πρόβλημα στις διαπροσωπικές του σχέσεις.
Σε κάθε μυθιστόρημά μου παλεύω να ξεσκεπάσω την ψυχή των ηρώων μου, να καταλάβω γιατί αντιδρούν έτσι. Είμαι αυστηρή μαζί τους και ταυτόχρονα τους δικαιολογώ, γιατί ξέρω πως τα ελαττώματά τους, οι τρύπες της ψυχής τους δεν έχουν επουλωθεί. Και μαζί με τους αναγνώστες μου προσπαθώ να καταλάβω και να κατανοήσω τις πληγές τους. Ίσως και να συγχωρήσω τα λάθη τους. Δεν ξέρω από την αρχή αν κάθε ήρωας θα έχει «καλό» ή «κακό» τέλος. Είναι οι ίδιες οι επιλογές της ζωής του που τον οδηγούν…
Δεν είναι πάντα εύκολο να διατηρήσω τις ισορροπίες. Το παλεύω όμως. Και πάντα, μα πάντα τους οδηγώ στην κάθαρση. Ακόμα και αν πονάω μέσα μου, ακόμα και αν τους έχω «αγαπήσει». Happy end για μένα είναι η ελπίδα σε ένα καλύτερο μέλλον. Είναι να διαβάζεις ένα μυθιστόρημα κι όταν κλείσεις και την τελευταία του σελίδα, να πιστεύεις πως κατάλαβες λιγάκι περισσότερο τον ίδιο σου τον εαυτό.
9. Ποιες ώρες της ημέρας σας αρέσει να γράφετε;
Γράφω έξι με οκτώ ώρες κάθε μέρα. Και χρειάζομαι ένα με ενάμιση χρόνο για να ολοκληρώσω ένα μυθιστόρημα. Είμαι παιδί του ήλιου. Γράφω πάντα το πρωί και το απόγευμα, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ τις βραδινές ώρες. Δε μου αρέσει και η βροχή. Μελαγχολώ κι εγώ κι οι ήρωες μου. Τις περισσότερες δολοφονίες στα βιβλία μου τις έγραψα μέρες με καταιγίδα…
10. Μπορείτε να μας περιγράψετε μια τυπική σας μέρα;
Είμαι μια από εσάς, κομμάτι σας. Δε διαφέρει σε τίποτα η ζωή μου από τη δική σας. Η καθημερινότητά μου είναι απλή. Δουλειές για την οικογένεια και μετά βουτιές στη γραφή. Λατρεύω τη θάλασσα, το παγωτό βανίλια, τις τηγανιτές πατάτες. Α, ναι! Ξετρελαίνομαι με τα λούτρινα ζωάκια! Λατρεύω τα ζώα και τα λουλούδια. Λατρεύω να έρχομαι καθημερινά σε επαφή με τους αναγνώστες μου. Περνάω ατελείωτες ώρες κάθε μέρα στο facebook, απαντώ προσωπικά σε κάθε φίλο μου, τους βοηθάω και με βοηθάνε.
Ανυπομονώ για τις κριτικές των φίλων αναγνωστών μου, γιατί ξέρω πως είναι γραμμένες με το μελάνι της καρδιάς τους.
Ένα μόνο ζήτησα από τον Θεό όταν κατάλαβα τον κόσμο γύρω μου, όταν συνειδητοποίησα πως ποτέ δε θα με αγκαλιάσει η μητέρα μου, πως ποτέ δε θα νιώσω τα φιλιά της, τη στοργή της… Ζήτησα να αγαπηθώ. Ναι, μου το έκανε αυτό το χατίρι ο Θεός, έχω αγαπηθεί κι αγαπιέμαι όπως ήθελα! Από την οικογένειά μου, πρώτα απ’ όλα, την οικογένειά μου που είναι το κουκούλι μου.. Μετά την οικογένειά μου, είναι οι αναγνώστες μου, που μου προσφέρουν καθημερινά τόση αγάπη. Απίστευτη αγάπη. Η συναισθηματική ανταπόκρισή τους είναι ένα από τα μεγαλύτερα βραβεία της ζωής μου. Με φωνάζουν «Ρένα της καρδιάς τους» και με πλημμυρίζουν με την αγάπη τους. Νιώθω ευλογημένη. Και τα ταξίδια που κάνω κοντά τους, για τις εκδηλώσεις μου, με βοηθούν να γεμίσω τις μπαταρίες της καρδιάς.
11. Ποιες συμβουλές θα δίνατε σε κάποιον που ξεκινά τώρα να κυνηγά το όνειρό του να γίνει συγγραφέας;
Πάνω απ’ όλα να σέβεται το κοινό του, να πασχίζει με όλη τη δύναμη της ψυχής του να φανεί αντάξιος των προσδοκιών του. Γιατί το κοινό, «νιώθει». Και να γράφει, προσπαθώντας, όσο μπορεί, να τιμήσει τα λόγια του λατρεμένου, Νίκου Καζαντζάκη:
«Δεν πρέπει να τελεύει το μεροκάματο ο συγγραφέας, δεν πρέπει να μαζεύει τα σύνεργα του, αν δεν είναι σίγουρος πως δεν έχει ακουμπήσει έστω κι ένα λιθαράκι, για να χτιστεί πάνω στην άβυσσο ένα νησί…»
12. Μπορείτε να μας αποκαλύψετε κάτι από το επόμενο σας βιβλίο;
Το επόμενό μου βιβλίο μόλις το παρέδωσα στα έμπειρα χέρια των εκδόσεων Ψυχογιός και θα βρίσκεται στα χέρια των φίλων αναγνωστών μου, τον Μάιο του 2019. Τίτλος του, «Η αγαπημένη των θεών». Είναι ένα μυθιστόρημα που με βοήθησε να συνειδητοποιήσω τόσα πολλά, που με έκανε να παλέψω για να καταλάβω αν η τύχη είναι καπρίτσιο της μοίρας ή τρόπος ζωής. Κι είναι παθιασμένο. Σαν την Ελλάδα. Γεμάτο φως κι ανθρώπους «ηλιόλουστους».
13. Ως busy woman θα θέλατε να μοιραστείτε με τις γυναίκες που μας διαβάζουν τρία δικά σας μυστικά ομορφιάς;
Το δικό μου μυστικό ομορφιάς είναι ένα και μοναδικό: Το χαμόγελο.
Χαμογελάω μέσα από την καρδιά μου, με το γέλιο ενός μωρού, τον γαλάζιο ουρανό, τον λαμπερό ήλιο, τη θάλασσα, τα λουλούδια, τα παιδιά, τα δικά μου παιδιά, αλλά και τα παιδιά με τα οποία συναναστρέφομαι. Χαμογελάω προσπαθώντας να ερμηνεύσω την αλήθεια στο βλέμμα των ανθρώπων, με κάποιο τραγούδι, με το ουράνιο τόξο, γενικά χαμογελάω με την ίδια τη ζωή…
1 Σχόλιο
Συγχαρητήρια Έλενα! Υπέροχη συνέντευξη και όπως πάντα η κυρία Ρώσση ήταν χείμαρρος! Το καλοκαίρι την συνάντησα τυχαία σε μια έκθεση(μέρα βροχερή, που δεν της αρέσει)και μου έκανε εντύπωση η αμεσότητα της και το πόσο "απλή" είναι με όλους! Σου εύχομαι να μας φέρεις κι άλλες ωραίες συνεντεύξεις.