ΒΙΒΛΙΟ / ΘΕΑΤΡΟ

Ποτέ μην τα παρατάς, Ελένη Ηλιάδου

Pinterest LinkedIn Tumblr

Σήμερα φιλοξενώ στο busymama.gr τη συγγραφέα κα Ελένη Ηλιάδου και τον ήρωά της τον μικρό Λευτέρη από το βιβλίο “Ποτέ μην τα παρατάς” που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Θύρα. Πρόκειται για το πρώτο της βιβλίο που μάλιστα είναι και βραβευμένο, καθώς έχει αποσπάσει το Τρίτο Βραβείο στον Ε’ Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Διηγήματος «Στέλιος Ξεφλούδας» 2018 με θέμα «Το σχολείο».

Πριν σας αφήσω να απολαύσετε την όμορφη συνέντευξή μας να σας πω δυο λόγια για το βιβλίο. Μόνος του και τελευταίος θα μείνει ο Λευτέρης και σε αυτή την εκδρομή. Κανείς από τους συμμαθητές του δεν θα τον περιμένει. Μάταια προσπαθεί κουτσαίνοντας να τους φθάσει, όπως πάντα…Είναι θλιμμένος γιατί τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει! Μήπως, όμως, ο κύριος Άγγελος έχει να πει κάτι ξεχωριστό στον απογοητευμένο Λευτέρη; Μήπως ο δάσκαλος θα τον βοηθήσει να πιστέψει στον εαυτό του και ποτέ να μην τα παρατάει; Μια γλυκιά ιστορία, γεμάτη ελπίδα…Γιατί η ζωή κρύβει όμορφες εκπλήξεις για όσους τολμούν και προσπαθούν.

  1. Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς.

Μεγάλωσα σε υπερπολύτεκνη οικογένεια, με άλλα πέντε αδέρφια, στο Κιλκίς. Είμαι η δεύτερη από τους έξι και έτσι είχα την ευκαιρία να «κάνω τη δασκάλα», που τόσο πολύ αγαπούσα. Ειδικά στη μικρότερη αδερφή μου, τη Μαρία, την Κόκκινη Καμέλια, έμαθα να διαβάζει πολύ πριν πάει στο Δημοτικό. Τότε εγώ τελείωνα την έκτη Δημοτικού. Από μικρή ήθελα να γίνω δασκάλα. Αγαπούσα πολύ το διάβασμα λογοτεχνικών βιβλίων και από παιδί αφηγούμουν τα δικά μου παραμύθια, καθώς και να τα γράφω. Το πατρικό μου ήταν και είναι γεμάτο βιβλιοθήκες. Ακόμα και τώρα, όταν πηγαίνω, μου αρέσει αυτή η σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν και σε αυτό το επίπεδο. Βρίσκονται εκεί ακόμα, όσα βιβλία διάβασα ως παιδί! (Ίσως δεν είναι και τυχαίο που οι τέσσερις από τους έξι είμαστε πλέον εκπαιδευτικοί-με δάσκαλο πατέρα!). Πλέον ζω στην όμορφη Χαλκίδα, με τη δική μου οικογένεια, που με στηρίζει και με εμπνέει σε πολλά θέματα.

  1. Πώς αποφασίσατε να εκφραστείτε μέσα από το γραπτό λόγο και μάλιστα για ένα δύσκολο κοινό όπως είναι τα παιδιά;

Μέσα από τον γραπτό λόγο εκφράζομαι εξίσου καλά, όπως και στον προφορικό. Ευτυχώς, ήμουν πολύ καλή και στην έκθεση στο σχολείο -χαχα! Νιώθω ότι η ελληνική μας γλώσσα με τον πλούτο της, είναι ατελείωτη… Μας δίνει χιλιάδες τρόπους να πούμε με λόγια και να εκφράσουμε κάθε κατάσταση που ζούμε! Είναι, λοιπόν, ένα πολύ αποτελεσματικό μέσο για να μιλήσουμε γι’ αυτά που θέλουμε… Τώρα, όσον αφορά το παιδικό κοινό, πώς αποφάσισα να γράψω… Τι να πω γι’ αυτό; Νομίζω ότι μόνο του προέκυψε αυτό. Δεν ξέρω πώς, αλλά ό, τι κι αν ξεκινήσω να γράφω, στο τέλος αποδεικνύεται ότι απευθύνεται και σε παιδιά! Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό τής παιδικής λογοτεχνίας είναι η αισιοδοξία που εκπέμπει, ακόμα και στο τέλος τού αφηγήματος. Νομίζω ότι δεν ξεφεύγω από αυτό και χαίρομαι που συμβαίνει, γιατί τα παιδιά είναι δύσκολο και απαιτητικό αναγνωστικό κοινό.

Δεν είναι τυχαίο, νομίζω, το γεγονός ότι το κείμενο τού «Ποτέ μην τα παρατάς!», βραβεύτηκε σε λογοτεχνικό διαγωνισμό διηγήματος, με θέμα «Το σχολείο» https://www.literature.gr/i-teleti-vravefsis-ke-ta-vravia-tou-e-diagonismou-diigimatos-stelios-xefloudas/. Ο διαγωνισμός αφορούσε ενηλίκους και μ’ αυτό το σκοπό το έγραψα κι εγώ, αλλά να που και πάλι δεν ξέφυγα από την παιδική λογοτεχνία. Χαχα!

Ποτέ μην τα παρατάς, Ελένη Ηλιάδου
  1. Πόσο εύκολο είναι να προσεγγίσεις τα θέλω ενός μικρό παιδιού και να καταφέρεις να το κερδίσεις μέσα από τις πρώτες σελίδες ενός βιβλίου;

Μμμ… Νομίζω ότι εάν χρειάζεται να προσπαθήσεις πολύ για να γεννηθεί μια ιδέα, τότε πιθανόν δεν είναι για να γεννηθεί στο μυαλό σου… Προσπαθώ να σκεφτώ με τον τρόπο που σκέφτονται τα παιδιά, γύρω από συγκεκριμένα θέματα. Έχω πολύ ζωντανές και κάποιες αναμνήσεις δικές μου ως παιδί… Ένας συνδυασμός και να τη! γεννιέται η κεντρική ιδέα. Η αρχή μιας ιστορίας, όντως, είναι κομβική για το ενδιαφέρον τού αναγνώστη. Κρίνω και από μένα… Δίνω ευκαιρία σ’ ένα βιβλίο στις πρώτες σελίδες. Αν με κερδίσει στην αρχή, τότε το συνεχίζω. Συγκεκριμένα εγώ, εάν δεν έχω συγκεκριμένη πλοκή και ιστορία μέσα στο μυαλό μου, δεν αρχίζω να γράφω. Πιστεύω ότι είναι απαραίτητο αυτό, ο δημιουργός να έχει πολύ συγκεκριμένη πορεία στο νου του. Έτσι σχηματίζονται οι χαρακτήρες των ηρώων και η ιστορία εξελίσσεται. Αυτό, πιστεύω, είναι επαρκές, ώστε να κερδίσει τον αναγνώστη από την αρχή. Αληθοφανείς ήρωες και δυνατή πλοκή. Οι πρώτοι κριτές μου είναι ο άντρας μου και τα παιδιά μου και δε μου «κάνουν χατίρια» στα γραπτά μου – ευτυχώς! Χαχα!

“Πρέπει να τολμάς, να κάνεις αυτή τη χάρη στον εαυτό σου.” Ποτέ μην τα παρατάς, Ελένη Ηλιάδου

  1. Πως εμπνευστήκατε το βιβλίο σας αυτό;

Ήθελα από καιρό πριν, να γράψω για ένα παιδί που αντιμετωπίζει κάποιου είδους δυσκολία και ένας δάσκαλος το βοηθάει με τον τρόπο του. Είχα ξεκινήσει διάφορες ιστορίες να γράφω… Για ένα παιδί που ντρεπόταν και δε μιλούσε, για άλλο παιδί που φοβόταν το σκοτάδι, αλλά στο τέλος προέκυψε ο Λευτέρης και καλά έκανε, γιατί μας κέρδισε όλους με την παρουσία του! Είναι οι παιδικοί φόβοι αυτοί…

Είχα προχωρήσει αρκετά την ιστορία του Λευτέρη, όταν έδειξα το κείμενό μου στη Μαρία -γιατί πολύ συχνά ανταλλάσσουμε απόψεις σχετικά με τη συγγραφή. Έτσι έμαθα και για τον λογοτεχνικό διαγωνισμό. Ο εκδοτικός οίκος που ήδη ήμουν σε συνεργασία, εκδήλωσε ενδιαφέρον και με την υπέροχη εικονογράφηση της Τέτης Σώλου, έγινε το βιβλίο «Ποτέ μην τα παρατάς!» (σχ. Ανάρτηση https://wordpress.com/block-editor/post/iliadoueleniwriter.wordpress.com/125 )

Ποτέ μην τα παρατάς, Ελένη Ηλιάδου
  1. Πόσο εύκολο είναι να μάθουμε στις νέες γενιές να προστατεύουν τον εαυτό τους και ταυτόχρονα να δημιουργούμε αυτόνομα παιδιά που θα εξελιχθούν σε ανεξάρτητους νέους;

Αυτή είναι και η μεγαλύτερη πρόκληση τής αγωγής! Δεν είναι έτσι; Νομίζω ότι, εάν απαντήσουμε πρακτικά σε αυτό το ερώτημα, θα έχουμε λύσει όλα τα θέματα/προβλήματα της διαπαιδαγώγησης ενός παιδιού. Τόνοι χαρτιού και μελανιού έχουν ξοδευτεί επάνω στα θέματα αυτά, μεγάλοι παιδαγωγοί έχουν διατυπώσει απόψεις και πολλά από αυτά σπουδάζουμε στα Πανεπιστήμιά μας… Νομίζω ότι η διαίσθηση του γονιού, σε συνδυασμό με τη γνώση που προσφέρεται, μπορούν να επιτύχουν το καλύτερο δυνατό… Τέλειοι δεν μπορούμε να είμαστε. Ούτε όλα τα παιδιά είναι ίδια. Καθένα χρειάζεται τη δική του αντιμετώπιση και συμπεριφορά στις εκάστοτε περιστάσεις. Πιστεύω, όμως, ότι το σημαντικότερο απ’ όλα είναι να νιώθει το παιδί πως το αγαπάμε! Να στεκόμαστε δίπλα του με ενσυναίσθηση, για να το ακούσουμε. Όχι μόνο να του δώσουμε οδηγίες. Τα παιδιά έχουν την προσωπικότητά τους και αυτήν πρέπει να τη σεβόμαστε, όχι μόνο στα λόγια, αλλά κυρίως στην πράξη. Έτσι, γεννιέται ο διάλογος -τι πιο σημαντικό από αυτό; Όταν έχουμε ανοιχτή την πόρτα για συζήτηση με το παιδί, ποιος ο λόγος να το αρνηθεί; Συζήτηση όμως, όχι «εγχειρίδιο ζωής». Άλλωστε, η ίδια η δική μας ζωή, το δικό μας παράδειγμα είναι αυτό που διδάσκει τα παιδιά.

«Αυτό που είσαι μου φωνάζει τόσο δυνατά, που δεν μπορώ ν’ ακούσω λέξη απ’ όσα λες»

Ραλφ Γουάλντο Έμερσον (1803-1884 , Αμερικανός φιλόσοφος) 

  1. Στο βιβλίο σας θίγετε ένα θέμα καυτό σχετικά με τη διαφορετικότητα και την σχολική απομόνωση ως ένα σημείο. Ποιες συμβουλές έχετε να δώσετε στους σημερινούς γονείς αλλά κι εκπαιδευτικούς ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε εγκαίρως τέτοια φαινόμενα;

Μεγάλο θέμα αυτό, όντως, που καίει την καθημερινότητά μας… Οτιδήποτε είναι διαφορετικό από εμάς, πολύ εύκολα το εξοβελίζουμε και το περιθωριοποιούμε. Και δεν αναφέρομαι στον κόσμο των παιδιών… Αναφέρομαι σε εμάς, στον κόσμο των ενηλίκων! Δε δίνουμε μια ευκαιρία στο διαφορετικό, στο ασθενές ενδεχομένως, το παραβατικό ή το από αλλού ερχόμενο. Βάζουμε πολύ εύκολα «ταμπέλες». Δε βρίσκω κανέναν απολύτως λόγο, λοιπόν, να μην κάνουν το ίδιο και τα παιδιά. Ποιος ο λόγος; Τα παιδιά αυτό που βλέπουν θα κάνουν, αυτό που ακούν θα πουν και θα μιμηθούν συμπεριφορές. Τα δικά μου παιδιά είναι μικρά, πώς θα μπορούσα να συμβουλεύσω κάποιον που έχει διανύσει χιλιόμετρα γονεϊκότητας; Καθαρά με τη διαίσθησή μου, και ως παιδί που μεγάλωσα σε μια μεγάλη οικογένεια με πέντε διαφορετικά αδέρφια, αλλά και ως δασκάλα που διδάχθηκα πολλά συγγράμματα παιδικής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο, θα πω. Να μάθουμε να σεβόμαστε το διαφορετικό, όπως και εμείς θέλουμε να μας σέβονται. Ό, τι κάνουμε εμείς, θα κάνουν και τα παιδιά μας (κατά γενικότητα μιλώ). Είναι τόσο απλό…

Όλα όσα θέλετε να κάνουν σε εσάς οι άλλοι άνθρωποι, αυτά να κάνετε κι εσείς στους άλλους”, ο Χρυσός Κανόνας.

  1. Ο Λευτέρης του βιβλίου τι αντιπροσωπεύει για εσάς;

Ο Λευτέρης για μένα αντιπροσωπεύει κάθε πτυχή τής προσωπικότητας οποιουδήποτε ενήλικα ή παιδιού, που βρίσκει αδιέξοδο στη σκληρή πραγματικότητα τη δική μας! Οποιαδήποτε δυσκολία (εσωτερική ή εξωτερική) αντιμετωπίζουμε κατά περιόδους στη ζωή μας, καθρεφτίζεται στην αδυναμία του Λευτέρη.

Να μην ξεχνάμε, όμως και κάτι άλλο σημαντικό! Ο Λευτέρης στην ιστορία μου, δεν είναι μόνος του! Δε βρίσκεται μόνος να αντιμετωπίσει τον κυκλώνα της απογοήτευσης που τον τυλίγει. Στέκεται δίπλα του φύλακας άγγελος ο κύριος Άγγελος! Αυτό σημαίνει ότι στη ζωή μας δεν υπάρχουν αδιέξοδα (αυτή είναι κουβέντα του πατέρα μου, που εκφράζει τόσο αντιπροσωπευτικά την πραγματικότητα..). Είναι συμβολικά τα ονόματα των ηρώων του βιβλίου (Λευτέρης-επιτυγχάνει την εσωτερική του ελευθερία, κύριος Άγγελος-φύλακας άγγελος στα δύσκολα). Εσωτερικά, μέσα μου, πιστεύω ότι όσο δύσκολα και να έρχονται τα πράγματα στη ζωή μας, πάντα εμφανίζεται ένας «κύριος Άγγελος», ένας άνθρωπος, που με κάποιον τρόπο μας βοηθάει να δούμε και παραπέρα από τη μαυρίλα που σ’ εκείνη τη φάση βλέπουμε.

Ποτέ μην τα παρατάς, Ελένη Ηλιάδου
  1. Σε ποια ηλικία κατά τη γνώμη σας θα πρέπει ένα παιδί να αποκτήσει κινητό και πρόσβαση στο διαδίκτυο και κατά πόσο το διαδίκτυο μπορεί να βοηθήσει παιδιά όπως ο Λευτέρης;

Δεν είμαι σε θέση ν’ απαντήσω με ακρίβεια στο πρώτο σκέλος της ερώτησης. Πολλοί επιστήμονες έχουν μιλήσει γι’ αυτά τα θέματα (και σε γονεϊκές σελίδες). Όπως και να έχει, όταν μιλούμε για ανήλικο παιδί και ειδικά κάτω των δεκαπέντε ετών, χρειάζεται πολλή προσοχή και διαρκή επικοινωνία. Να έχουν γνώση και επίγνωση οι γονείς, ώστε να μπορούν να ενεργήσουν αναλόγως, όταν και εάν χρειαστεί! Να κρατάμε την επικοινωνία με τα παιδιά μας ζωντανή.

Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, αυτό που παρατηρώ είναι ότι το πλέον προσβάσιμο διαδίκτυο έκανε καλό σε αυτόν τον τομέα. Βλέπω ότι όλο και σε περισσότερους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν κάποιου είδους πρόβλημα ή κάποια δυσκολία, τώρα, με το ελεύθερο διαδίκτυο, τους δίνεται η ευκαιρία και παίρνουν το θάρρος, ώστε να μιλήσουν. Παλαιότερα δεν υπήρχαν τέτοια προβλήματα, όπως είναι οι αναπηρίες; Υπήρχαν, βέβαια! Όμως, τα αποσιωπούσαν . Ήταν ταμπού για τις παλιότερες κοινωνίες, αυτά και δε φανέρωναν οι οικογένειες το ζυγό που κουβαλούσαν… Μεγάλο επίτευγμα αυτό, της επιστήμης και της τεχνολογίας! Έδωσε την ευκαιρία σε αυτούς τους ανθρώπους να μιλήσουν, να φανούν, να παίρνουν μέρος σε αγώνες (όπως η Παραολυμπιάδα), να συστήνουν ομάδες και συλλόγους προς το κοινό τους όφελος, να παρουσιαστούν στην κοινωνία και μάλιστα, να λειτουργούν και ως πρότυπα μαχητικότητας και παρότρυνσης! Ακόμα και η δημόσια εκπαίδευση έχει αποκτήσει το θεσμό της «παράλληλης στήριξης» στα σχολεία, πολύ σπουδαίο αυτό! Πρόσφατα είδα είδηση για το ΑΠΘ, ότι η βιβλιοθήκη του πλέον δίνει πρόσβαση σε ανθρώπους με μειωμενη η καθόλου όραση σε πολλούς τίτλους βιβλίων, πόσο σπουδαίο αυτό! https://www.newsone.gr/ellada/anixe-sto-a-p-th-i-proti-vivliothiki-gia-atoma-me-provlimata-orasis/

Το γεγονός ότι κάποιο μέλος του σώματος σου δε λειτουργεί σωστά ή δε λειτουργεί καθόλου, δε σημαίνει ότι ΕΣΥ έχεις πάψει να λειτουργείς ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Ο άνθρωπος δε χάνει την αξία του έτσι, αλίμονο, αν το πιστέψει μια κοινωνία αυτό!

Απεναντίας, πρέπει να δίνονται όλο και περισσότερες ευκαιρίες στους συνανθρώπους μας που έχουν κάποιες δυσκολίες/αναπηρίες. Μάλλον μάς διαφεύγει ότι «σήμερα έχεις ανάγκη εσύ, αύριο πιθανότατα θα έχω ανάγκη εγώ…»

Έλενα, σ’ ευχαριστώ για αυτήν τη συνέντευξη! Με συγκίνησε, μπορώ να πω… Άγγιξε μύχιες πτυχές μου. Να είσαι καλά, καλή μου!

Σε φιλώ,

Με αγάπη,

Ελένη

Στο σημείο αυτό να ευχαριστήσω προσωπικά την κα Ηλιάδου για την συνέντευξη αυτή με τις τόσες αλήθειες που ειπώθηκαν. Το βιβλίο αυτό με άγγιξε στην καρδιά καθώς ώντας εκπαιδευτικός εύχομαι από καρδιάς να σταθώ ως ένας άλλος κος Άγγελος έστω και για έναν μαθητή μου σε όλη μου την καριέρα. Και πάλι σημαντική θα νιώθω.

Ποτέ μην τα παρατάς, Ελένη Ηλιάδου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Συνέντευξη με την κα Αποστολίδη για το βιβλίο της “Ο λύκος και η πεταλούδα”

Είμαι η Έλενα, αλλιώς η busy mama. Εκπαιδευτικός και μαμά ενός μικρού πρίγκιπα κι ενός μικρού ροζ μακαρόν. Ερωτευμένη πάντα με εκείνο το αγόρι που γνώρισα το 2005 και συνεχίζει ακόμα να με αντέχει. Πιστεύω ακράδαντα ότι μια μαμά δεν παύει ποτέ να είναι και γυναικά. Το busymama.gr έχει ως κέντρο του τη γυναίκα σε όλους της τους ρόλους.

Γράψτε ένα Σχόλιο