Ένα ταξίδι λίγο διαφορετικό.

Φίλη μου σήμερα σου γράφω στον ενικό. Έχω ανάγκη να μοιραστώ μαζί σου μια ιστορία αλλά και κάποιες σκέψεις μου. Η ώρα είναι 3:30 τα ξημερώματα και μόλις ξανακοίμησα στην αγκαλιά μου το Βαγγελίνο καθώς ξύπνησε από τη φασαρία του απορριμματοφόρου. Τον νανούριζα έχοντας βυθίσει το πρόσωπο μου στα μαλλάκια του και μύριζα αυτή τη μωρουδίλα που ακόμα αναδύει. Μέχρι να ηρεμήσει έλεγε σιγανά…”μαμά μου”…”μαμά μου”… Αυτή είμαι εγώ σήμερα, η μαμά του Βαγγελίνου!

Ήρθε η ώρα να σου εκμυστηρευτώ πως ήμουν εγώ τρία χρόνια πριν τέτοιον καιρό. Παντρεύτηκα με τον Μπαμπίνο μου το Σεπτέμβρη του 2013 και ήταν ένας γάμος παραμυθένιος. Πήγαμε ταξίδι του μέλιτος Πρωτοχρονιά στο Λονδίνο κι εκεί αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε  να προσπαθούμε για παιδάκι. Έτσι λοιπόν σταματήσαμε κάθε μορφή αντισύλληψης που χρησιμοποιούσαμε.

Οι μήνες περνούσαν αργά και βασανιστικά και το πολυπόθητο, περισσότερο για μένα ομολογώ, νέο δεν ερχόταν. Περίπου στο τέλος του καλοκαιριού μαζεμένα νέα για εγκυμοσύνες στην ευρύτερη παρέα, μας θορύβησαν ακόμα περισσότερο με αποκορύφωμα την εγκυμοσύνη της κουμπάρας μου που έμεινε έγκυος με την πρώτη φορά που προσπάθησαν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι το νέο με βρήκε σε μια φάση που για ευνόητους λόγους καθόμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι και περίμενα στωικά μπας και καταφέρει “κάποιος” να βρει το δρόμο του. Όχι δεν σήκωνα τα πόδια μου ψηλά όπως ίσως έκαναν οι γυναίκες παλιότερα. Αυτό που προσπαθώ να σου πω είναι ότι ο αγχωμένος άνθρωπος είναι έτοιμος να κάνει οποιαδήποτε χαζομάρα προκειμένου να πετύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Στο σημείο αυτό να πω πως άρχισε να αγχώνεται και ο συζυγούλης κι έτσι αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τη γυναικολόγο μου. Η γιατρός μου είναι απλά υπέροχη γιατί μας ηρέμησε με αυτά που μας είπε κι έχει ένα μοναδικό τρόπο να σε κάνει να χαμογελάς και να γίνεσαι αισιόδοξος ξανά. Μου έδωσε να κάνω κάποιες βασικές κι απλές εξετάσεις κυρίως προγεννητικού ελέγχου και δε θα ξεχάσω ποτέ την ατάκα που μου είπε αμέσως μόλις είδε τα αποτελέσματα των εξετάσεων…”φύγε κι έλα τον άλλο μήνα έγκυος!!!” ήταν τα λόγια της. Μόλις άκουσα τη φράση αυτή ήθελα να βάλω τα κλάματα γιατί ένιωσα να φεύγει ένα μεγάλο βάρος από την ψυχή μου.

Οκτώβρη και Νοέμβριο επειδή πίστευα ότι θα μείνω έγκυος πρόσεχα προκαταβολικά εγώ η παλαβή (να μη βάψω τα μαλλιά, να μην κάνω το αγαπημένο μου ημιμόνιμο μανικιούρ και άλλα πολλά τρελά). Φύγαμε κι ένα ταξίδι Κωνσταντινούπολη και επειδή είχα καθυστέρηση και είχα δει και ελάχιστο αίμα νόμιζα ότι ήμουν έγκυος και δεν ευχαριστήθηκα το ταξίδι. Όλα είχαν διογκωθεί μέσα στο μυαλό μου και η μια υπερβολή ακολουθούσε την άλλη. Μόλις γυρίσαμε από το ταξίδι αδιαθέτησα κι εκεί πια έσπασαν τα νεύρα μου και έκλαιγα μόνη μου στην τουαλέτα και ταυτόχρονα κατάλαβα ότι πρέπει να ανασυγκροτηθώ και να σκεφτώ λογικά. Μόλις το είπα αυτό στον εαυτό μου, έγινε κάτι μαγικό…ξέχασα ότι ΠΡΕΠΕΙ να μείνω έγκυος. Δεν υπάρχει κανένα πρέπει σε αυτή την υπόθεση. Και φτάνουμε στο Δεκέμβρη του 2014 και ετοιμάζαμε με την κουμπάρα μου το γάμο της που θα γινόταν στο Βόλο. Το μυαλό μου πλέον από τις υποχρεώσεις της κουμπαριάς αλλά και από πολλή δουλειά που είχα εκείνο το διάστημα στο φροντιστήριο και στα μαθήματα φεύγει από το επίμαχο θέμα και μάλιστα όταν αρρώστησα με γρίπη ήπια τα αντιπυρετικά σαν καραμέλες. Ενόψει γάμου βάφω τα μαλλιά μου κατάξανθα, κάνω τα μανικιούρ μου τα περίεργα, ταξίδεψα στο Βόλο και έπινα τα τσιπουράκια μου στην παραλία του Βόλου άνετη κι ωραία. Την ημέρα του γάμου χόρευα πάνω σε 12ποντες γόβες όλο το γλέντι και μάντεψε….είχα ήδη μείνει έγκυος και δεν το είχα πάρει χαμπάρι! Το έμαθα δυο μέρες μετά το γάμο.

Φίλη μου αν το μόνο που σε εμποδίζει από το να μείνεις έγκυος είναι το άγχος κι όχι κάποιο παθολογικό αίτιο τότε απλά ΞΕΧΑΣΕ ΤΟ!!! Και ξέρεις κάτι;;; το άγχος πολλές φορές στο επιβάλλουν οι άλλοι…οι γονείς…τα πεθερικά…οι φίλες που μένουν έγκυες κι εσύ ακόμα όχι. Κλείσε την πόρτα του μυαλού σου σε όλες αυτές τις φωνούλες. Σε αυτό είσαι μόνο εσύ και ο αντρούλης σου. Κανένας άλλος. Όλοι θα σου πουν “μην αγχώνεσαι” και θα βρουν μετά έναν τρόπο για να ασκήσουν πίεση πάνω σου. Κόψε τους τον αέρα για να ησυχάσεις. Μα πάνω απ’ όλα κάνε ειρήνη με τον εαυτό σου και βρες την εσωτερική σου ηρεμία. Άσε τις υπερβολές για άλλους τομείς της ζωής σου. Σε αυτό το θέμα μείνε απλή και ήρεμη. Εγώ πρόσεχα προκαταβολικά και τι κατάλαβα;;; Η απογοήτευση είχε γίνει η καλύτερη μου φίλη. Ζήσε τη ζωή σου κι απόλαυσε την κάθε στιγμή που μπορείς να είσαι μόνη με τον άντρα σου. Ζήσε και κάνε έρωτα, όχι μια βεβιασμένη πράξη έχοντας το μυαλό σου αλλού. Νιώσε την καρδιά του γιατί κι αυτός ίσως αγχώνεται κι ας μην το δείχνει. Πιάσε τον από το χέρι και περπατήστε πλάι πλάι και φτιάξτε μαζί μια υπέροχη ιστορία σύλληψης του μπιζελιού σας! (εμείς έτσι λέγαμε στην αρχή το Βαγγελίνο). Εγώ όταν ξέχασα, τα κατάφερα ή μάλλον…εμείς όταν χαλαρώσαμε τα καταφέραμε!

ΥΓ1: Δε με έχεις συνηθίσει σε τέτοιου είδους αναρτήσεις, αλλά στην πραγματικότητα αυτό είναι blogging.
ΥΓ2: Το κείμενο είναι η αληθινή ιστορία για το ταξίδι μου προς την εγκυμοσύνη αλλά το αφιερώνω σε μια φίλη μου που της υποσχέθηκα ότι θα κάτσω να της γράψω με ησυχία.

Απόψε λοιπόν, ξημερώματα, σου καταθέτω μια μεγάλη αλήθεια μου.

Καλό ξημέρωμα
Έλενα Μ.